�Drie jaar geleden gebeurde het�, vertelt Josefien, �Ik was coach van een meisjes-hockeyteam. Twee keer in de week trainde ik deze meiden van twaalf en dertien jaar en op zaterdag coachte ik ze tijdens de wedstrijden.� Tijdens een pauze ziet Josefien een man de kantine binnenlopen. Hij ziet er niet goed uit. Na de pauze lopen ze met een groep naar de hockeyvelden. De man zakt plotseling door zijn benen en valt neer.�Ik schrok me wezenloos, de adrenaline schoot door mijn lijf. Dit is echt serieus, ik moet wat doen! Mijn vriendin kan hier helemaal niet tegen, dus ik schreeuwde tegen haar: �Bel de ambulance, dit is serieus!�, �Kan iemand hulp gaan halen?� Ik kon niet meer normaal praten, ik moet schreeuwen. Van binnen was ik helemaal in paniek.�

Josefien gaat naast de man zitten en probeert contact te maken, maar dat is niet meer mogelijk. �Er kwam een andere man aan de andere kant van het slachtoffer zitten. �Reanimeren! Ik blaas, jij pompen�, zei hij. Wat? Ok, ik heb het geleerd, dus ik doe het � Nu!�

�Ik zag het grauwe gezicht van de man en zijn hele lichaam verkrampte, een raar geluid kwam uit zijn keel en zijn lichaam begon te schudden. Terwijl ik mijn handen op zijn borstkas zette was ik geschokt, wat voelde dit levensecht.�

Na een tijd wordt de reanimatie overgenomen door iemand anders. Thuis vertelt ze haar verhaal aan haar man. Josefien worstelt met wat z